Mijn eerste week in Zuid-Afrika

24 maart 2019 - Tzaneen, Zuid-Afrika

Mijn eerste week heeft z'n pieken en dalen, maar de pieken zijn veel groter dan de dalen dus al met al was dit een topweek. Dalen horen er nou eenmaal bij en zijn ook wel goed voor je. Zolang het geen gigantisch dal is in ieder geval. Je leert er alleen maar van en alleen maar pieken zou ook best saai worden op een gegeven moment.
Dit blijf ik maar tegen mezelf zeggen de hele tijd en dat helpt heel erg. Daardoor worden de pieken wat groter en lijken de dalen wat kleiner. Goed, dit gaat iets te diep.
Oke, mijn week. De vliegreis was verschrikkelijk. Echt verschrikkelijk. Het vliegen zelf is leuk maar alles eromheen is gewoon verschrikkelijk. Punt. Van het afscheid nemen op het vliegveld en het overstappen tot het aankomen. Tijdens het 'afscheid' nemen moest ik huilen. Ik had mezelf nog zo gezegd: niet huilen aub, het is maar voor 3 maanden. Maarja daar ging ik... verdomme. Jankend het vliegtuig in. Maar goed, het overstappen. Om het even kort samen te vatten: het scheelde echt heel weinig, of ik had m'n vluchten gemist. In m'n eentje, helemaal rood, in paniek, half huilend en met al m'n tassen achter me aan slepend rende ik als een kip zonder kop rond op het vliegveld van Johannesburg. Maar hey laten we het positief houden, ik had het wonder boven wonder gered! Misschien dat er toch nog iemand is, daarboven, die me een beetje in de gaten houd en zorgt dat ik niet in een van de 7 sloten loop. Dus dat is top! En toen had je nog het aankomen in Phalaborwa. Het leek letterlijk alsof het vliegtuigje in de middle of nowhere was gestopt. Er stond een heel klein gebouwtje wat leek op de ingang van een dierentuin. Stond ik daar, helemaal alleen met al m'n bagage... Ik dacht echt waar the fuck ben ik mee bezig? Trimor, de driver, stond op me te wachten buiten... Godzijdank. Nou en toen naar Riverside (het monkey rehab centre). Toen we daar aankwamen zag ik overal hele vieze, bezwete mensen rondlopen met apen om hun nek en in hun zakken en god mag weten waar die aapjes nog meer allemaal zaten. Overal zaten apen. Overal. Goed, die hele vieze bezwete mensen bleken de andere vrijwilligers te zijn. Dus dat stond mij ook te wachten. 2 weken vol met apen en hele vieze bezwete mensen. En ik zou daar een van worden! Toen kreeg ik een rondleiding van de manager. Riverside is van Bob en Lynn en is oorsprongelijk bedoeld voor Vervets en Baboons maar er zitten ook 2 ezels, ganzen, een soort eekhoorn, een papagaai, bush baby's en 3 struisvogels. De struisvogels zijn geweldig! Prescilla, het mannetje (ja, het is echt een man), gaat altijd voor je dansen als je hem eten komt brengen. Ongeveer 1-2x per jaar laten ze een grote groep baboons of vervets vrij. Die kunnen dan als een groep overleven in het wild. Daar gaat een gigantisch proces aan vooraf. Veel van de aapjes zijn vroeger als huisdier gehouden of gewond gevonden. De jongste baby aapjes hebben geen moeder meer maar die hebben ze eigenlijk wel nodig. Daarom worden ze 24/7 meegedragen met de vrijwilligers. Overdag hangen ze altijd aan een of meerdere vrijwilligers en snachts krijgen ze een luiertje om en gaan ze mee de kamer in. Als ze snachts huilen moet je ze een flesje geven en even instoppen. Net als een mensenbaby eigelijk. Rosie, een baboonbaby, vind alle mannen maar niks en de (meeste) vrouwen geweldig. Als je haar ook maar even alleen laat rend ze krijsend achter je aan en plakt zichzelf vast aan je been totdat je haar weer oppakt. De vervets zijn wat makkelijker. Die vinden iedereen wel leuk en hebben niet echt voorkeuren. Ze zijn ook wat wilder. Als je in het hok van de kleine vervets gaat zitten heb je daarna geen haar en kleren meer over. Ze springen op je, trekken aan je haar, aan je oren, bijten in je lip en peuteren in je neus. Voor je het weet hebben ze een ring, oorbel of telefoon gestolen. De baboons zijn veel knuffeliger en kieskeuriger. Maar zodra ze je een beetje kennen komen ze echt bij je liggen knuffelen of gaan ze je vlooien. Maar ook zij kunnen heel wild zijn. Haymish, een baboon, bijt de laatste tijd veel mensen en dat is best eng. Luna, ook een kleine baboon, is mijn favoriet. Ze komt altijd bij me liggen en dan valt ze in m'n armen in slaap. Dat is oprecht het schattigste wat ik ooit heb gezien.
Maar goed je hebt dus een aantal stadia waar de apen doorheen moeten. En zodra ze echt al een groep beginnen te vormen gaan ze naar een groter stuk grond waar ze geen fysiek contact meer hebben met mensen. Zodra ze echt een hechte, grote groep vormen, zonder bijvoorbeeld veel ruzie, worden ze dus pas vrijgelaten. Als bijvoorbeeld een van de vrouwtjes in de groep zwanger wordt is dat een heel goed teken. Maar voordat de groep helemaal 'ready' is, duurt ontzettend lang.
Verder was de eerste dag niet zo bijzonder. Ik ontmoette de andere vrijwilligers. Veel Engelsen en duitsers. Er waren toen nog 4 andere nederlanders maar inmiddels is dat er nog maar 1. Het Engels praten was even wennen maar gaat steeds beter gelukkig. Soms is het wel heel fijn als je even nederlands met iemand kan praten. Dat ik dit gewoon in het Nederlands kan opschrijven is ook echt even een opluchting. Dat je gewoon alles kan zeggen wat je wilt zeggen en niet hoeft te zoeken naar de juiste woorden. Ik zei bijvoorbeeld een keer toes in plaats van teeth en dat pastte totaal niet bij de situatie. Maar goed dat is dan ook wel weer grappig. Vooral de Engelstaligen kunnen er wel om lachen. En ik verbeter mezelf dan wel maar het is soms best frustrerend dat de Engelstaligen gewoon lekker hun eigen taal kunnen spreken en omdat ik nou toevallig niet in een land ben geboren met een universele taal, het veel moeilijker heb. Achja ik ben gewoon jaloers. Maarja zij kunnen geen Nederlands. Ik wel! 
Helaas zijn er vandaag (zondag) 2 nederlanders naar huis gegaan waar ik goed mee kan opschieten. 3 andere meiden waar ik het ook goed mee kan vinden gaan morgen ook weg. Dat is wel heel erg jammer. Maar er komen ook weer allemaal nieuwe vrijwilligers bij en dat is ook wel leuk.
Iedereen gaat altijd heel erg vroeg naar bed (rond 9 uur) aangezien we elke dag vroeg op moeten. Maar soms maken we nog een kampvuur en wordt het iets te gezellig waardoor we 'pas' rond 11 uur in bed liggen. Een dag ziet er als volgt uit:
6 uur: gaat de wekker.
Half 7: naar the Hide (soort vrijwilligers chillruimte) lopen. Tot 7 uur kunnen we dan een beetje wakker worden en nog iets kleins eten en drinken.
7 uur: beginnen met werken. Iedere week zit je in een ander team met andere taken. Deze week zat ik in foodprep wat betekende dat ik elke ochtend al het voedsel voor de apen moet klaarmaken. Dat is me toch een pokkenwerk pff. Je staat dan 2 uur lang in de volle zon in allerlei groente en fruit te hakken met een gigantisch mes. Of je moet ongeveer 500 bananen of paprika's wassen. Of je moet door een mega grote stapel bananen heen om de rijpen er tussen uit te plukken en zo zijn er nog wel 10 andere taken die je kan doen.
9 uur: ontbijt. Eindelijk.
Half 10: Vervet playtime. Dan mogen de babyvervets buiten spelen.
10 uur: verschilt per dag. Soms moet je de Clinic of Quarantine schoonmaken of weer foodprep of onkruid wieden of gras verzamelen of bug catching. Dan moet je zo'n 80 bepaalde insecten vangen met een groepje. Ik ben daar overigens heel slecht in. Sommige vangen er 30 in een uur en ik 3... Maar goed die 3 zijn dan wel met veel meer moeite gevangen dus extra speciaal.
11 uur: baboonwalk. Dan gaan we met de baboons een stukje wandelen naar een plek waar ze ook kunnen zwemmen. Dit vind ik het leukste van de hele dag.
12 uur: weer iets van een taak.
13 uur: lunch. Eindelijk.
14 - 16 uur: weer iets van een taak wat ik hierboven allemaal noemde. Kan ook monitoring zijn. Dit moet elke dag gebeuren bij alle apenhokken. Elke 2 min moeten we opschrijven wat een aap aan het doen is. Zo kan Bob kijken hoe de apen met elkaar omgaan en zich gedragen in het algemeen. 

Vanaf 16 uur: vrij. Eindelijk. Vaak ben je helemaal kapot na zo'n dag. Één middag per week ben je vrij en voor de rest moet je altijd werken. Dat valt me wel zwaar moet ik zeggen. 2 weken vind ik denk ik wel genoeg. Alhoewel de apen echt geweldig zijn. Nouja niet altijd trouwens. Ze poepen en plassen overal en dus ook op de vrijwilligers. Je zit helemaal onder na een dag. Daarom springt iedereen na 16 uur gelijk onder de douche. Ik hou nooit zo van douchen maar hier vind ik het helemaal geweldig. Alhoewel het water altijd ijskoud is. Dat is dan weer wat minder, maar het is hier zo warm dat het ook weer niet zo erg is.

Vanaf 16 uur is er ook wifi. Nouja normaal gesproken in ieder geval. De stroom staat hier vaker uit dan aan.
Om 18 uur gaan we eten. Het eten is... Uh... Wel oke. Soms is het zelfs best lekker. Maar vaak eten we ook pap... Het woord alleen al is vies. We voeren het ook aan de apen. Zij vinden het helemaal geweldig. Ik niet zo. Maar goed, neus dicht, mond open, pap erin en doorslikken. Dan is het goed te doen.
Op dinsdag en donderdag kan je altijd tijdens je pauze naar de supermarkt gaan om je eigen boodschappen te doen. Het is het uitje van de week! Alle vrijwilligers die mee willen, gaan achterin de bak van de truck zitten en dan scheuren we naar de dichtsbijzijnde supermarkt. Vaak hebben we dan 15 minuten dus iedereen rent als een malle door de supermarkt heen om alle snacks, alcohol en andere onbelangrijke dingen op tijd te bemachtigen. De Zuid-Afrikanen lachen ons altijd uit als we met onze vieze en stinkende kleren binnen komen rennen. Terug in Riverside kunnen we weer gelijk aan de bak omdat de pauze weer voorbij is, dus in de achterbak van de truck proppen we snel iets van snacks naar binnen.

Op vrijdagavond kan je uiteten gaan. Nou dat deed ik natuurlijk en het was een hele gezellige avond! Met een grote groep vrijwilligers gingen we naar een restaurant en konden een keer iets anders eten dan Riversidevoedsel.

Op zaterdag en zondag kon je meegaan met een excursie en dat leek me wel een goed idee. Even weg van Riverside leek me wel even fijn en andere vrijwilligers waar ik veel mee omga gingen ook mee.
Op zaterdag gingen we naar een cheetah opvang maar er waren ook neushoorns en leeuwen. We reden met een soort van jeep door de leefgebieden/hokken heen en kregen informatie van een guide. Het was leuk en interessant maar het viel een beetje tegen eerlijk gezegd. We moesten in totaal 4 uur rijden en we waren er maar 1,5 uur. Dat was het misschien niet helemaal waard. Ook liet Trimor, onze driver, ons nog zo'n 1, 5 uur wachten voordat hij ons weer kwam ophalen. Maar alsnog was het een gezellige dag dus ik was blij dat ik was gegaan.
Zondag kregen we een panoramatour van Trimor en dat was echt heel gaaf! We reden van uitzichtpunt tot uitzichtpunt en ook stopten we nog bij een waterval, soort grote barsten/spleten in de grond en de beruchte 'Big Swing'. Dit is een soort van bungeejumpen alleen dan blijf je schommelen. Nou en dat ging ik natuurlijk wel ff doen dacht ik. Dus ik schreef me heel stoer in met een paar anderen en toen waren we al gelijk aan de beurt. Nou en de een ging na de ander en toen was het mijn beurt... Ik was zo bang. Ik was echt heel bang. Ik denk dat ik wel 5x aan de man die me vastmaakte heb gevraagd of het wel 100% safe is. En 5x was het antwoord ja. Het was nog veel enger dan ik dacht. De vrije val duurde voor mijn gevoel zo lang dat ik begon te twijfelen of ik wel goed vastzat. Maar er was niks aan de hand natuurlijk en uiteindelijk was het heel gaaf! 

Het is zo onwerkelijk dat ik hier nu echt ben. Ik heb nog steeds het idee dat dit allemaal maar een droom is. Ik sta voor mijn gevoel nog te weinig stil bij het feit dat dit een ervaring is die ik nooit meer ga vergeten en dat ik er zoveel mogelijk van moet genieten. Maar als ik daar weer te veel over na ga denken wordt het weer een te grote druk en ben ik alleen maar bezig met dat ik moet genieten. Dus eigenlijk moet ik er niet teveel mee bezig zijn maar toch ondertussen genieten. Pff ingewikkeld hoor... Reizen... Achja waar maak ik me druk om. Ik geniet toch wel.

Foto’s

7 Reacties

  1. W.K. Stampfl:
    27 maart 2019
    Wat leuk Sofie jouw verslag lezen doe je goed of ik er zelf bij ben .Je moet er wel wat voor over hebben !! Ga zo door ik wacht op het volgende bericht Grote kleindochter van me ik ben trots ! Knuffel van oma
  2. Monique Rutgers:
    27 maart 2019
    Hé lieve Sofie, wat een spannend verhaal!
    Ik snap goed dat je moet wennen aan die lange dagen en het harde werken maar aan de andere kant....jij hebt wel met apen geknuffeld.
    Toch lees ik ook dat het niet allemaal romantiek is. Kilo's groenten hakken is natuurlijk geen feest.
    Je reis was echt vreselijk maar zo knap dat je het toch maar gedaan hebt in je eentje. 👍
    Lieve Sofie, ervaar dit grote avontuur.
    Ook ik ben super trots op je 🥰
    Knuffel van Monique xxx
  3. Karolien:
    27 maart 2019
    Liefste Sofie,

    Wat een verhalen!!! Eerlijk en grappig beschreven. Heerlijk om op deze manier een beetje bij je te kunnen zijn, dat maakt het gemis wat draaglijker. Wat een belevenissen! Als ik dit lees gloei ik van trots (en van jaloezie). Je doet het fantastisch. 💕
    Heel veel knuffels van Karolien
  4. Nicole:
    27 maart 2019
    Wauw Sofie! Klinkt heel erg gaaf allemaal! Wel hard werken natuurlijk maar toch wel heel fantastisch, ervaring om nooit te vergeten. Geniet ervan en super leuk dat je zo uitgebreid je verhaal deelt! Stuur je een beetje zon deze kant op? Liefs, Nicole
  5. Esther:
    27 maart 2019
    Wat heerlijk om je uitgebreide verhaal te lezen! Heb veel aan je gedacht de afgelopen dagen, spannend avontuur al met al en zo moet het ook. Lieverd, geniet daar van alles dat je meemaakt. Wij mogen zo een klein beetje meegenieten.
    Dikke zoen Esther
  6. Jan van de Ven:
    27 maart 2019
    Lieve Sofie,ben super trots op je.
  7. Jean:
    28 maart 2019
    Lieve Sofie, wat gaaf allemaal. En leuk dat we het in zo'n mooi verhaal mogen meebeleven. Krijg ook zin om weer meer te gaan reizen. Die dieptepunten hebben de neiging om dierbare herinneringen te worden als je weer terug bent. Tenminste dat is mijn ervaring.